Prawo kandydowania do urzędu prezydenta posiadają obywatele amerykańscy, którzy skończyli 35 lat, zamieszkują na terenie USA co najmniej 14 lat, nie są obywatelami naturalizowanymi i dysponują pełnią praw publicznych. Zgłoszeń kandydatów mogą dokonywać grupy wyborców, partie polityczne (co jest najczęstszą praktyką) bądź sam zainteresowany kandydowaniem (jak np. Perot w kampanii wyborczej w 1992 r.). Ta sama osoba może sprawować urząd prezydenta nie dłużej niż dwie, czteroletnie kadencje. Prezydencka kampania wyborcza składa się z trzech etapów:
1) nominacji kandydatów przez partie polityczne;
2) wyborów powszechnych;
3) wyboru prezydenta przez kolegium elektorów
Ad 1. Obecnie, w większości przypadków, wstępna fazą uzyskania partyjnej nominacji są prawybory, służące sondażowi opinii publicznej co do szans prezydenckich kandydatów. Ostateczna decyzja o nominacji kandydatów zapada na konwencjach krajowych obu głównych partii. Delegaci na konwencję ze stanów, w których przeprowadzono prawybory, związani są ich wynikami i dopiero w sytuacji, gdy kandydat nie został wybrany w pierwszym głosowaniu, mogą wysuwać inne kandydatury w dalszych głosowaniach. Wybrany kandydat danej partii ma przywilej dobrania sobie kandydatów na wiceprezydenta. Brak szerokiej kampanii dotyczącej stanowiska wiceprezydenta wiąże się z jego konstytucyjnie niewielkim zakresem uprawnień: pełni on tytularną funkcję przewodniczącego Senatu, zastępuje prezydenta w wypadku jego niezdolności do wykonywania obowiązków oraz w przypadku opróżnienia urzędu prezydenta (śmierć, ustąpienie lub usunięcie prze Kongres zgodnie z procedurą impeachment) obejmuje go i sprawuje do końca kadencji. Efektem krajowych konwencji partyjnych jest oprócz wyboru kandydata danej partii przyjęcie prezydenckiego programu wyborczego- narzędzia głównie propagandowego służącego agitacji wyborczej, rzadko stanowiącej program realizowany przez kandydata po objęciu przezeń urzędu prezydenta.
Ad 2. Decydujące znaczenie dla wyboru prezydenta ma głosowanie powszechne, w którym wprawdzie nie wybiera się bezpośrednio prezydenta tylko elektorów (z każdego stanu tylu, ile dany stan ma miejsc w Kongresie), ale mają oni obowiązek respektować preferencje wyborców. Oznacza to, że kandydat danej partii, który uzyskał w danym stanie większość, otrzymuje wszystkie mandaty elektorskie tego stanu.
Ad 3. W tej sytuacji wyniki wyborów znane są już po obliczeniu wyników głosowania powszechnego (w listopadzie) i głosowanie kolegium elektorskiego ( w grudniu) stanowi jedynie zadośćuczynienie formalnemu wymogowi konstytucyjnemu.
Charakterystyka pozycji ustrojowej prezydenta. Amerykański system rządów określany jest jako prezydencki, gdyż pozycja piastuna władzy wykonawczej zapewnia mu w życiu publicznym szczególna rolę w porównaniu z dominującą na kontynencie europejskim formą rządów parlamentarnych twórcom Konstytucji USA obca była zasada podporządkowania egzekutywy ciału przedstawicielskiemu; prezydent wybierany w zasadzie w wyborach powszechnych na okres 4 lat jest na równi z Kongresem traktowany jako przedstawiciel narodu, nie odpowiada politycznie przed Kongresem, w związku z czym nie może być przezeń odwołany. W ramach szeroko interpretowanych swych konstytucyjnych uprawnień działa on samodzielnie i na własną odpowiedzialność. W czasie uchwalania konstytucji dwie kwestie dotyczące prezydenta zdominowały debatę nad tym urzędem: potrzeba utworzenia prężnej władzy wykonawczej, zapewniającej realizację prawa i stabilność rządów , oraz obawa, że społeczeństwo może zaprotestować przeciwko kreowaniu zbyt silnego prezydenta. W efekcie normowanie konstytucji zapewnia niezbędną dozę zrównoważenia pozycji prezydenta w systemie aparatu państwowego, a jednocześnie stwarza podstawę pełnej samodzielności władzy wykonawczej. W przeciwieństwie do szczegółowego uregulowania uprawnień Kongresu konstytucyjne unormowanie pozycji prezydenta jest ogólne, żeby nie powiedzieć-ogólnikowe. Artykuł II Konstytucji stanowi, iż władzę wykonawczą powierza się prezydentowi, prezydent jest głównodowodzącym armii i floty Stanów Zjednoczonych, jak również milicji poszczególnych stanów. Poza stwierdzeniem, że prezydent zapewnia ścisłe wykonanie ustaw i ?może żądać od każdego kierownika resortu pisemnej opinii w jakiejkolwiek sprawie związanej z zadaniami tego urzędu, konstytucja nie precyzuje, na czym władza wykonawcza polega. Nieliczne są postanowienia wymieniające dalsze uprawnienia prezydenta; dotyczą one ograniczonego- radą i zgodą Senatu- prawa do zawierania traktatów międzynarodowych, mianowania ambasadorów i innych pełnomocnych przedstawicieli USA, sędziów Sądu Najwyższego oraz wszystkich innych funkcjonariuszy Stanów Zjednoczonych, których powoływanie nie jest inaczej przewidziane przez konstytucję. Końcowe postanowienia art. II zawierają uprawnienia prezydenta do kierowania do Kongresu (od czasu do czasu) orędzia o stanie państwa oraz przedstawianie do rozważenia środków, które uważa za potrzebne i właściwe. Nawet najbardziej uważny czytelnik tych postanowień w r. 1787 nie był w stanie przewidzieć, do jakich rozmiarów rozszerzy się władza prezydenta. Przyczyniło się do tego wiele czynników i biorąc z grubsza historia rozwoju prezydentury to historia ciągłego poszerzania jej uprawnień. Do wzrostu roli prezydenta przyczyniło się przede wszystkim powierzenie całej władzy wykonawczej jednemu podmiotowi. W przeciwieństwie do bardzo licznego i rozwarstwionego Kongresu prezydent może działać szybko i efektywnie. Do zwiększenia się pozycji prezydenta przyczyniła się również demokratyzacja procesu wyborczego. Kandydaci na urząd prezydenta są obecnie wybierani w drodze powszechnych prawyborów, a elektorzy formalnie wybierający prezydenta są zobligowani do dokonania nominacji kandydata, który uzyskał poparcie większości obywateli. jest on więc rzeczywistym reprezentantem całego narodu. Ogólnikowość postanowień konstytucji pozwala prezydentom na ich w praktyce często dowolne interpretowanie, najczęściej zmierzające do stałego wzrostu kompetencji. Na pierwszoplanową pozycję prezydenta w amerykańskim systemie rządów rzutują sytuacje kryzysowe- trudności ekonomiczne i stany zagrożenia bezpieczeństwa narodowego oraz wojny. Wówczas naród zwraca się do prezydenta jako jedynego organu, który jest zdolny do podjęcia natychmiastowej decyzji.