Prawo kandydowania do urzędu prezydenta posiadają obywatele amerykańscy, którzy skończyli 35 lat, zamieszkują na terenie USA co najmniej 14 lat, nie są obywatelami naturalizowanymi i dysponują pełnią praw publicznych. Zgłoszeń kandydatów mogą dokonywać grupy wyborców, partie polityczne (co jest najczęstszą praktyką) bądź sam zainteresowany kandydowaniem (jak np. Perot w kampanii wyborczej w 1992 r.). Ta sama osoba może sprawować urząd prezydenta nie dłużej niż dwie, czteroletnie kadencje. Prezydencka kampania wyborcza składa się z trzech etapów:

1) nominacji kandydatów przez partie polityczne;

2) wyborów powszechnych;

3) wyboru prezydenta przez kolegium elektorów

Ad 1. Obecnie, w większości przypadków, wstępna fazą uzyskania partyjnej nominacji są prawybory, służące sondażowi opinii publicznej co do szans prezydenckich kandydatów. Ostateczna decyzja o nominacji kandydatów zapada na konwencjach krajowych obu głównych partii. Delegaci na konwencję ze stanów, w których przeprowadzono prawybory, związani są ich wynikami i dopiero w sytuacji, gdy kandydat nie został wybrany w pierwszym głosowaniu, mogą wysuwać inne kandydatury w dalszych głosowaniach. Wybrany kandydat danej partii ma przywilej dobrania sobie kandydatów na wiceprezydenta. Brak szerokiej kampanii dotyczącej stanowiska wiceprezydenta wiąże się z jego konstytucyjnie niewielkim zakresem uprawnień: pełni on tytularną funkcję przewodniczącego Senatu, zastępuje prezydenta w wypadku jego niezdolności do wykonywania obowiązków oraz w przypadku opróżnienia urzędu prezydenta (śmierć, ustąpienie lub usunięcie prze Kongres zgodnie z procedurą impeachment) obejmuje go i sprawuje do końca kadencji. Efektem krajowych konwencji partyjnych jest oprócz wyboru kandydata danej partii przyjęcie prezydenckiego programu wyborczego- narzędzia głównie propagandowego służącego agitacji wyborczej, rzadko stanowiącej program realizowany przez kandydata po objęciu przezeń urzędu prezydenta.

Ad 2. Decydujące znaczenie dla wyboru prezydenta ma głosowanie powszechne, w którym wprawdzie nie wybiera się bezpośrednio prezydenta tylko elektorów (z każdego stanu tylu, ile dany stan ma miejsc w Kongresie), ale mają oni obowiązek respektować preferencje wyborców. Oznacza to, że kandydat danej partii, który uzyskał w danym stanie większość, otrzymuje wszystkie mandaty elektorskie tego stanu.

Ad 3. W tej sytuacji wyniki wyborów znane są już po obliczeniu wyników głosowania powszechnego (w listopadzie) i głosowanie kolegium elektorskiego ( w grudniu) stanowi jedynie zadośćuczynienie formalnemu wymogowi konstytucyjnemu.

Charakterystyka pozycji ustrojowej prezydenta. Amerykański system rządów określany jest jako prezydencki, gdyż pozycja piastuna władzy wykonawczej zapewnia mu w życiu publicznym szczególna rolę w porównaniu z dominującą na kontynencie europejskim formą rządów parlamentarnych twórcom Konstytucji USA obca była zasada podporządkowania egzekutywy ciału przedstawicielskiemu; prezydent wybierany w zasadzie w wyborach powszechnych na okres 4 lat jest na równi z Kongresem traktowany jako przedstawiciel narodu, nie odpowiada politycznie przed Kongresem, w związku z czym nie może być przezeń odwołany. W ramach szeroko interpretowanych swych konstytucyjnych uprawnień działa on samodzielnie i na własną odpowiedzialność. W czasie uchwalania konstytucji dwie kwestie dotyczące prezydenta zdominowały debatę nad tym urzędem: potrzeba utworzenia prężnej władzy wykonawczej, zapewniającej realizację prawa i stabilność rządów , oraz obawa, że społeczeństwo może zaprotestować przeciwko kreowaniu zbyt silnego prezydenta. W efekcie normowanie konstytucji zapewnia niezbędną dozę zrównoważenia pozycji prezydenta w systemie aparatu państwowego, a jednocześnie stwarza podstawę pełnej samodzielności władzy wykonawczej. W przeciwieństwie do szczegółowego uregulowania uprawnień Kongresu konstytucyjne unormowanie pozycji prezydenta jest ogólne, żeby nie powiedzieć-ogólnikowe. Artykuł II Konstytucji stanowi, iż władzę wykonawczą powierza się prezydentowi, prezydent jest głównodowodzącym armii i floty Stanów Zjednoczonych, jak również milicji poszczególnych stanów. Poza stwierdzeniem, że prezydent zapewnia ścisłe wykonanie ustaw i ?może żądać od każdego kierownika resortu pisemnej opinii w jakiejkolwiek sprawie związanej z zadaniami tego urzędu, konstytucja nie precyzuje, na czym władza wykonawcza polega. Nieliczne są postanowienia wymieniające dalsze uprawnienia prezydenta; dotyczą one ograniczonego- radą i zgodą Senatu- prawa do zawierania traktatów międzynarodowych, mianowania ambasadorów i innych pełnomocnych przedstawicieli USA, sędziów Sądu Najwyższego oraz wszystkich innych funkcjonariuszy Stanów Zjednoczonych, których powoływanie nie jest inaczej przewidziane przez konstytucję. Końcowe postanowienia art. II zawierają uprawnienia prezydenta do kierowania do Kongresu (od czasu do czasu) orędzia o stanie państwa oraz przedstawianie do rozważenia środków, które uważa za potrzebne i właściwe. Nawet najbardziej uważny czytelnik tych postanowień w r. 1787 nie był w stanie przewidzieć, do jakich rozmiarów rozszerzy się władza prezydenta. Przyczyniło się do tego wiele czynników i biorąc z grubsza historia rozwoju prezydentury to historia ciągłego poszerzania jej uprawnień. Do wzrostu roli prezydenta przyczyniło się przede wszystkim powierzenie całej władzy wykonawczej jednemu podmiotowi. W przeciwieństwie do bardzo licznego i rozwarstwionego Kongresu prezydent może działać szybko i efektywnie. Do zwiększenia się pozycji prezydenta przyczyniła się również demokratyzacja procesu wyborczego. Kandydaci na urząd prezydenta są obecnie wybierani w drodze powszechnych prawyborów, a elektorzy formalnie wybierający prezydenta są zobligowani do dokonania nominacji kandydata, który uzyskał poparcie większości obywateli. jest on więc rzeczywistym reprezentantem całego narodu. Ogólnikowość postanowień konstytucji pozwala prezydentom na ich w praktyce często dowolne interpretowanie, najczęściej zmierzające do stałego wzrostu kompetencji. Na pierwszoplanową pozycję prezydenta w amerykańskim systemie rządów rzutują sytuacje kryzysowe- trudności ekonomiczne i stany zagrożenia bezpieczeństwa narodowego oraz wojny. Wówczas naród zwraca się do prezydenta jako jedynego organu, który jest zdolny do podjęcia natychmiastowej decyzji.

Read more »

Stany Zjednoczone Ameryki obejmują obszar prawie 10 mln km’”. Państwo jest podzielone na 50 stanów i kilka terytoriów zamorskich (Porto Rico, Wyspy Dziewicze, Guam, Samoa). Liczba ludności przekracza 290 mln, w tym znaczny jest odsetek ludności napływowej z całego świata, a zwłaszcza z Ameryki Łacińskiej. W etnicznej mozaice biali zajmują zdecydowanie pierwsze miejsce -77,6%, czarni – 11,4%, ludność tubylcza (Indianie) -0,7%, latynoamerykańska – 7,6%, Azjaci i mieszkańcy wysp Pacyfiku – 2,7% .

Rozwarstwienie społeczne jest znaczne .Najuboższymi warstwami są mniejszości kolorowe: 30,7% wszystkich czarnych oraz 26,7% pochodzących z Ameryki Łacińskiej żyje w ubóstwie. Ich zarobki w skali rocznej nie przekraczają 7372 $ na rodzinę.

Najważniejszymi celami oświaty amerykańskiej na 2000 r., w świetle deklaracji prezydenta i gubernatorów (1990), są:

kształcenie wszystkich dzieci i młodzieży zdolnej do nauki, rozpowszechnienie szkolnictwa średniego (90% grupy wieku ma zostać przynajmniej absolwentami szkoły średnięj),

podniesienie poziomu nauczania języka angielskiego, matematyki, nauk przyrodniczych, historii i geografii, by absolwenci szkol byli dobrze przygotowani do wypełniania ról społecznych i zawodowych,

uczniowie amerykańscy mają zdobyć I miejsce w badaniach porównawczych osiągnięć szkolnych w naukach przyrodniczych i matematyce,

każdy dorosły Amerykanin będzie miał wiedzę i umiejętności wystarczające, by osiągnąć sukces w globalnej gospodarce XXI wieku i być przy tym obywatelem, który będzie znał dobrze i respektował swoje prawa i obowiązki,

amerykańska szkoła będzie wolna od narkotyków i gwałtów

Charakterystyczną cechą oświaty amerykańskiej jest skrajna decentralizacja. W kierowaniu systemem oświaty biorą udział władze stanowe i lokalne. Rząd Federalny ani me kontroluje, ani nie finansuje oświaty. Tak stanowi Konstytucja.

Władze federalne są odpowiedzialne za tworzenie prawnych regulacji w obrębie oświaty, dotyczących przede wszystkim mniejszości narodowych oraz niepełnosprawnych. Wspierają również badania naukowe dotyczące edukacji. Nie ma więc w USA systemu oświaty publicznej, zarządzanego centralnie. Nie oznacza to jednak, że Rząd Federalny nie interesuje się oświatą. Władze wykonawcze, ustawodawcze i sądownicze Rządu Federalnego aktywnie uczestniczą w tworzeniu polityki oświatowej dotyczącej np. segregacji rasowej, alokacji pieniędzy na oświatę uwzględniającej potrzeby rożnych środowisk, dostępu do oświaty dzieci z rodzin biednych, dzieci upośledzonych fizycznie lub umysłowo.

Za poziom oświaty odpowiadają przede wszystkim władze stanowe. W praktyce jednak poszczególne stany przekazują znaczny zakres uprawnień władzom lokalnym (radom szkół lokalnych). Rady te kierują szkołami w sposób bezpośredni lub zlecają nadzór nad szkołami odpowiednim agencjom zwykle powołanym do tego celu. W 1991 r. było ponad 15 tys. takich rad w całym kraju. Każda rada może tworzyć oddzielny system szkół lokalnych).

Oprócz szkół publicznych istnieje dobrze rozwinięty system szkół prywatnych obejmujący ponad 30 tys. szkół rożnych szczebli

Koszty finansowania amerykańskiej oświaty publicznej są w około 10% pokrywane przez Rząd Federalny, natomiast w 90% przez władze lokalne (z podatków). Mimo iż wydatki na ucznia znacznie wzrosły w ostatnim 20-leciu (prawie 4-krotnie w latach 1976-1996 z 1505 do 6600 S), to jednak widoczne są znaczne nierówności w finansowaniu oświaty, wynikające z poziomu zamożności terenu zamieszkania, a przecież bogactwo i bieda są rozdzielone nierówno prawie w każdym kraju. Można przecież ustalać bardzo wysokie podatki, a ściągać niewiele pieniędzy i odwrotnie.

W USA nie istnieje centralna władza oświatowa. Odpowiedzialność jest dzielona między władze federalne, stanowe i lokalne. W Rządzie Federalnym istnieje jednak Ministerstwu Oświaty (od 1867 r.). W rzeczywistości było to małe biuro wewnątrz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1979 r. powołano jednak osobne Ministerstwo Oświaty z ministrem jako członkiem Rządu Federalnego. Zakres władzy tego resortu jest niewielki, ponieważ inne resorty zajmują się również oświatą np. Ministerstwo Zdrowia, Rolnictwa, Obrony, Energii, Pracy, a nawet Narodowa Fundacja Nauki. Miedzy te resorty rozdziela się przynajmniej potowe federalnych funduszy na oświatę¹

Edukacja zajmuje czołowe miejsce w polityce społecznej i gospodarczej Stanów Zjednoczonych. Ponad 190 Amerykanów otrzymało Nagrodę Nobla, a jedna z nowojorskich szkół średnich może poszczycić się pięcioma wychowankami laureatami wysokiego wyróżnienia.

Struktura systemu oświaty

We wszystkich stanach oświata jest wolna od opłat w ramach obowiązku szkolnego (6/7-16/18 lat). Wiek obowiązku szkolnego bywa różny nawet w obrębie tego samego stanu. Na przykład w stanie Nowy Jork obejmuje grupę wieku 6-16 lat, ale w samym Nowym Jorku i Buffalo został przedłużony do 17 lat, Rok szkolny w całym kraju wynosi 178 dni, a przeciętne trwanie lekcji – 5,4 godz. dziennie.

W większości stanów szkoła podstawowa obejmuje dzieci w wieku 6-11 lat. W rejonach szkolnych szkołę średnią dzieli się na klasy niższe i wyższe, w innych nie ma podziału, choć istnieją np. szkoły pośrednie (middle school ) dla grupy w wieku 10 13 lat i ukończenie ich prowadzi do wstępu do wyższych klas szkoły średniej ogólnokształcącej, trwającej 3-4 lata. Srednie szkolnictwo zawodowe ma podobną strukturę jak inne szkoły. Tego szczebla w danym rejonie. Ukończenie takiej szkoły daje świadectwo umiejętności zawodowych w sumie po 12 latach nauki.

W 1989r. 94% młodzieży 17-letniej trafiło do klasy XII, a ukończyło ja 74,1%. 20% młodzieży kończy obowiązek szkolny bez świadectwa ukończenia szkoły.

Szkolnictwo wyższe składa się z trzech rożnych typów szkół: kolegiów środowiskowych, zawodowych lub technicznych szkół wyższych, uniwersytetów. Kolegia środowiskowe oraz zawodowe i techniczne szkoły wyższe oferują 2- i 3-letnie programy nauczania, kończące się uzyskaniem dyplomu umiejętności zawodowych, podczas gdy uniwersytety realizują 4-letnte kursy nauczania kończące się na poziomie studiów licencjackich.

W 1989 r. na amerykańskich wyższych uczelniach studiowało 13,8 min osób. Na uwagę zasługuje wzrastająca obecność na wyższych studiach starszych wiekiem studentów (powyżej 24 lat), Należy się spodziewać, że ten kierunek zmian utrzyma się w najbliższych latach.

Read more »

Zasada ta ma kluczowe znaczenie dla ustroju państwowego Stanów Zjednoczonych. Jej podstawy doktrynalne stworzył J. Locke w pracy Dwa traktaty o rządzie oraz Ch. De Montesquieu- O duchu praw, a udanego jej rozwinięcia dokonali twórcy konstytucji i praktyka polityczna, pozwalająca w dużym stopniu zrealizować cel koncepcji podziału władz-uniknięcie tyranii któregokolwiek z organów państwowych, a tym samym zachowanie wolności osobistej i politycznej obywateli. Zasada podziału władz zakłada, iż:

1) aparat państwowy realizuje trzy odrębne funkcje: ustawodawczą, wykonawczą i sądową;

2) każdej z nich powinna odpowiadać aktywność odrębnego organu państwowego-winna istnieć zasada niepołączalności funkcji i stanowisk;

3) powinien istnieć system hamulców i równoważenie się poszczególnych organów państwa (checks and balances), uniemożliwiający dominację któregoś z nich nad pozostałymi.

Aby uruchomić system równoważenia się władz, twórcy konstytucji poddali je różnym wpływom, tak żeby prezydent, członkowie Kongresu i sędziowie nie byli zawiśli ani jedni od drugich, ani od tego samego elektoratu. Prezydent miał być wybierany przez zgromadzenie elektorów, senatorowie przez legislatury stanowe, członkowie Izby Reprezentantów w głosowaniu powszechnym, sędziowie powoływani za zgodą Senatu przez prezydenta. Ponadto różne są okresy kadencji członków Senatu, Izby Reprezentantów, prezydenta; sędziowie powoływani są dożywotnio. Każda władza rządu centralnego posiada określone uprawnienia w wykonywaniu funkcji przez inną władzę. To co jest bowiem konieczne do sprawnego działania państwa, to nie całkowita niezależność i zupełna wyłączność funkcji, ale współzależność; stąd wybitny badacz R. Neustad trafnie określa amerykański system rządów jako system oddzielonych instytucji współuczestniczących w wykonywaniu funkcji państwowych czy też inaczej-wpływających na realizację funkcji państwowych (separated institutions sharing powers).

Read more »

Wśród wielu wymienianych kompetencji Kongresu, tj. ustrojodawcza (uprawnienia w procesie zmiany konstytucji), ustawodawcza, kreacyjna (w pewnych sytuacjach, np. wybór prezydenta i wiceprezydenta), sądownicza i śledcza (np. pociąganie wyższych funkcjonariuszy federalnych do odpowiedzialności konstytucyjnej i ferowanie werdyktu- tzw. impeachment) oraz kontrolna3 na szczególną uwagę zasługują uprawnienia legislacyjne i związane z kontrola szeroko pojętego aparatu administracji (ale nie bezpośrednio prezydenta).

Co roku do Kongresu trafia kilka tysięcy projektów ustaw i rezolucji. Tylko znikoma ich część (kilka procent) jest referowana przez komisje na forum plenarnym izb. Los znaczniejszych projektów zależy głównie od tego, kto je popiera- największe szanse mają preferowane przez prezydencką administrację w sytuacji posiadania przez prezydenta większości w Kongresie. Droga ustawodawcza z reguły z pięciu stadiów:

a) wykonania prawa inicjatywy ustawodawczej,

b) prac w komisjach,

c) przyjęcia projektu w głosowaniu na posiedzeniu plenarnym w obu izbach,

d) uzgodnienia projektu przez izby,

e) podpisania przez prezydenta.

Projekt ustawy może wnieść pod obrady tylko członek Kongresu bądź jego komisja, choć powszechnie wiadomo, iż około 80% projektów wpływających do Kongresu jest wynikiem faktycznej inicjatywy administracji prezydenckiej. Projekty kontrowersyjne wnoszone są najpierw do izby, w której mają większą szansę przegłosowania, zaś pozostałe referowane są często w obu izbach jednocześnie. Następnie projekt wpływa do właściwej komisji, która najczęściej za pomocą podkomisji rozpatruje projekt i może przy tym prowadzić postępowanie wyjaśniające, angażując ekspertów, a w przypadku ważniejszych ustaw przeprowadzać publiczne przesłuchania z udziałem nie tylko przedstawicieli administracji, niezależnych ekspertów, przedstawicieli grup nacisku, ale i osób prywatnych (np. przedstawicieli mniejszości narodowych). Ostateczną decyzję o skierowaniu projektu do dalszych prac podejmuje cała komisja na posiedzeniu niejawnym. Izba Reprezentantów i Senat różnią się w procedurze dopuszczania projektu do obrad plenarnych, jednakże wspólna cechą jest tu istotny wpływ liderów partyjnych na kolejność przedstawiania projektów. Po pomyślnym przegłosowaniu projektu w obu izbach (w jednobrzmiącej wersji, co zapewnia działanie komisji uzgadniających) przewodniczący obu izb przesyłają projekt do rozpatrzenia przez prezydenta. Może on projekt podpisać, co jest jednoznaczne z nadaniem mu charakteru gotowej do wykonania ustawy, może odmówić podpisu, wówczas projekt może stać się ustawą po ponownym przegłosowaniu większością 2/3 głosów obu izb Kongresu, co udaje się zaledwie w kilku procentach przypadków; wreszcie prezydent może dopuścić do wejścia w życie ustawy bez jego podpisu, co stanowi formę politycznej dezaprobaty jej treści.

Funkcja, która obecnie pozwala Kongresowi skutecznie hamować i równoważyć działalność aparatu wykonawczego prezydenta i bardzo licznych agend rządowych-nie wyłączając tzw. niezależnych agencji, często łączących w swej aktywności uprawnienia prawodawcze, wykonawcze i orzekające- jest kontrola zmierzająca do stwierdzenia, czy administracja wykonuje prawo zgodnie z intencją wyrażoną przez Kongres. Pierwszym aktem, w którym zostały sformalizowane kontrolne uprawnienia władzy ustawodawczej, był Legislative Reorganzation Act z 1946 r. Stworzył on generalny obowiązek stałych komisji Kongresu prowadzenia permanentnego badania realizacji ustawodawstwa. Do tego czasu bowiem kontrola przeprowadzana była sporadycznie, ad hoc i głównie za pośrednictwem specjalnych komisji. Wynikiem wprowadzenia w życie wskazanej ustawy były zmiany regulaminowe obligujące komisje do powoływania podkomisji kontrolnych, przygotowania planów kontroli i umieszczania przy projektach ustaw raportów o przewidywanym wpływie rozwiązań ustawowych na wykonanie dotychczasowych regulacji prawnych. W 1974 roku powołano Generalne Biuro Rachunkowe (GAO), które stało się organem pomagającym Kongresowi oceniać realizację przyjętych w ustawach programów zleconych administracji. Aby utrzymać kontrolę nad stale rozrastającą się biurokracją, Kongres musi dysponować różnymi technikami. Gdy jedna z nich zawiedzie, musi stosować inne, w przeciwnym bowiem razie może dojść do zdominowania w systemie rządów elementu przedstawicielskiego przez technokratyczny. Wśród wielu znanych technik kontroli wymienić należy:

Read more »

Cywilizacja organizacji to obowiązujący w niej niepisany kodeks, zbiór symboli, wartości, wzorców i norm uznawanych i realizowanych przez wszystkich pracowników. Reguluje sposób wzajemnego odnoszenia się pracowników do siebie oraz wszelkie przejawy współpracy, rywalizacji, komunikowania się, traktowania podwładnych przez przełożonych itp. Kultura organizacji obejmuje także postawy pracowników wobec ich własnej pracy oraz relacje z otoczeniem (klientami, kooperantami, lokalną czy szerzej pojętą społecznością).

Obszary kultury organizacji są praktycznym wyrazem stosowania naczelnych dla danej organizacji wartości. Jako obowiązujący wzorzec działania wpisuje się w tradycję firmy i jest przekazywana nowym pracownikom w procesie ich adaptacji. Pełni istotną funkcję w budowaniu zespołów, w motywowaniu pracowników itp.

W USA lista takich wartości wg. Mike`a Woodcocka i Dave`a Francisa (powstała na podstawie badań wielu przedsiębiorstw amerykańskich ) związana jest z czterema funkcjami organizacji:

funkcją kierowniczą,
funkcją wykonawczą,
funkcją społeczną,
funkcją obronną.

Funkcja kierownicza
Aspekt władzy: Grupa kierownicza powinna mieć wystarczające umiejętności, autorytet i wpływ, aby móc decydować o organizacji. Powinna także zdawać sobie sprawę z tego, że władza jest konsekwencją ich pozycji w organizacji i los organizacji zależy przede wszystkim od nich.
Zasada: szefowie muszą kierować.

Myślenie elitarne: Szef o niedostatecznych kwalifikacjach może wyrządzić firmie duże szkody. Organizacje powinny zdawać sobie sprawę ze znaczenia, jakie ma typowanie i przygotowywanie najlepszych kandydatów do zajęcia ról kierowniczych.
Zasada: śmietanka na wierzch.

Wynagradzanie: Szefowie muszą pracować nieustannie i energicznie dla osiągnięcia celów organizacyjnych. Organizacje odnoszące sukcesy powinny zachęcać ich do pracy, zauważać i wynagradzać wyniki.
Zasada: liczą się czyny i wyniki.

Koncentracja: Ważne jest, aby wysiłek nakierowany był na istotne zadania. Jeżeli środki są niewłaściwie użyte, zdolniejsze kierownictwo innego przedsiębiorstwa wykorzysta to i odbierze nam udział w rynku. Organizacje powinny przeznaczać środki na zadania, które dają wyniki.
Zasada: Należy robić to, co istotne – to, co przynosi rezultat.

Efektywność: Często się zdarza, że mały błąd ma nieproporcjonalne znaczenie dla jakości całości. Wysiłek, aby każde zadanie wykonać dobrze daje przewagę konkurencyjną. Organizacje powinny poszukiwać lepszych sposobów osiągnięcia rezultatów i zachęcać do wprowadzania innowacji.
Zasada: pracuj dobrze.

Ekonomia: Dużo łatwiej jest wydać pieniądze niż je zarobić. Brak kontroli wydatków jest częstym powodem upadłości przedsiębiorstw. Każda działalność kosztuje, ktoś gdzieś zawsze musi za nią zapłacić Organizacje powinny rozumieć, jak ważne są uwarunkowania ekonomiczne.
Zasada: nie ma darmowych obiadów.

Funkcja społeczna

Sprawiedliwość: Kierownictwo organizacji wpływa poprzez swoje działanie na życie ludzi tak wewnątrz, jak i na zewnątrz firmy. To, co robią – i to, czego zaniedbują – ma odczuwalne reperkusje dla jakości życia personelu. Jeżeli funkcja władzy wykonywana jest z humanitaryzmem i sprawiedliwością powoduje wzrost zaufania i zaangażowania pracowników. Organizacje powinny dostrzegać, że ważne jest to, co ludzie myślą, czują i przeżywają.
Zasada: ten, kto się troszczy – wygrywa.

Praca zespołowa: Dobrze zorganizowana i umotywowana grupa robocza może wykonać więcej niż suma jednostek wchodzących w jej skład. Talent jednego członka zespołu wyrównuje słabość drugiego. Jest ważne, aby ludzie czuli, że przynależą do zespołu. Organizacje powinny starać się świadomie wykorzystać efektywną pracę zespołową.
Zasada: ciągnąć w jedną stronę.

Prawo i porządek: Każda społeczność wypracowuje jakieś ramy dopuszczalnych zachowań. Organizacje wywierają duży wpływ na życie pracowników. Szefowie często występują zarówno jako sędziowie i jako ławnicy, z reguły bez żadnej instancji odwoławczej. Organizacje powinny formułować dobrze wyważony system reguł i strzec jego przestrzegania.
Zasada: sprawiedliwość musi panować.

Funkcja obronna

Obrona: Wiele organizacji funkcjonuje w otoczeniu, w którym panuje zasada ?zjeść albo zostać zjedzonym?. We wszystkich przedsiębiorstwach zdolni ludzie planują jak rozszerzyć działalność kosztem konkurentów. Organizacje powinny studiować zagrożenia zewnętrzne i przygotowywać obronę.
Zasada: poznaj swojego wroga.

Konkurencyjność: Zdolność konkurowania jest jedyną pewną receptą na przeżycie. Prawda ta jest dobrze znana kierownictwu, ale jest z reguły znacznie mniej uświadomiona i akceptowana wewnątrz całej organizacji. Firmy powinny podejmować wszelkie kroki dla poprawy swej konkurencyjności. W świecie biznesu przeżywają najlepsi i ulegają najsłabsi.
Zasada: najbardziej żywotni przeżywają.

Wykorzystywanie możliwości – podejmowanie ryzyka: Niezależnie od tego, jak wspaniale działalność jest zaplanowana, w sposób nieunikniony pojawiają się zarówno nieoczekiwane możliwości jak i nieoczekiwane zagrożenia. Organizacji nie stać na to, aby nie zwracać na nie uwagi. Rozsądniej jest być aktywnym i szukać nowych możliwości niż pozwolić innym, bardziej przedsiębiorczym, na ich uchwycenie. Organizacje powinny aktywnie podejmować ryzyko.
Zasada: zaryzykuj i wygraj.

W Ameryce dużą wagę przywiązuje się do kultury panującej w firmie, ponieważ jest to podstawa do osiągnięcia sukcesu. O słuszności tej tezy świadczy rozwój wielu ponad narodowych przedsiębiorstw, takich jak np. McDonald, Amway czy American Express. Globalizacja rynku i związana z nią konieczność prowadzenia oddziałów firm w różnych krajach jedynie potwierdziła skuteczność tego typu sposobu zarządzania firmą. Tak błyskotliwa i efektywna działalność w biznesie wiąże się nie tylko z wyznawaniem wymienionych wartości.

U źródła sukcesu firmy leży również głęboka świadomość istnienia klienta i jego potrzeb.
W tym celu wykreowano pewne obiektywne zasady, według których należy się orientować, zakładając różne priorytety, zależnie od branży i charakteru firmy.

Read more »